Co powinien zawierać przypis, czyli jak opisać źródła?
Zarówno w przypisach jak i w bibliografii stosujemy te same zasady opisywania źródeł. Jedyna różnica polega na tym, że zamieniamy kolejnością imię i nazwisko autora tzn. w bibliografii najpierw piszemy nazwisko, a potem imię. Dzięki temu można później zastosować funkcję automatycznego segregowania źródeł według kolejności alfabetycznej. Natomiast w przypisach najpierw piszemy imię.
Przypis powinien zawierać kompletne dane bibliograficzne z noty copyright. W przypadku KSIĄŻEK:
Imię i nazwisko autora (autorów),
tytuł książki i jej podtytuł (jeśli istnieje),
nazwisko tłumacza,
numer cytowanego tomu (w przypadku publikacji wielotomowych),
numer wydania (jeśli było ich kilka),
miejsce wydania,
wydawnictwo (często jest opuszczane, więc uzgodnij to z promotorem),
rok wydania,
seria, numer pozycji w serii,
stronę, na której znajduje się informacja, którą podajemy,
Należy zwrócić baczną uwagę na grafikę. W przypisach stosujemy czcionkę Times New Roman 10p. Tytuł piszemy kursywą, pamiętamy o wszystkich przecinkach i kropkach. Imię autora można ewentualnie skrócić do pierwszej litery. Ponadto często wydawnictwo jest opuszczane. UWAGA: „cudzysłów” i kursywa NIE mogą być stosowane jednocześnie! Patrz: Najczęstsze błędy. Można sobie pomóc poniższym WZOREM:
Imię Nazwisko Autora PRZECINEK Tytuł książki KROPKA Podtytuł książki KROPKA PRZECINEK tłum KROPKA Imię Nazwisko Tłumacza PRZECINEK Nazwa Wydawnictwa PRZECINEK miasto 1996, s KROPKA 100 KROPKA
PRZYKŁAD:
G. Gambarelli, Z. Łucki, Jak przygotować pracę dyplomową lub doktorską., Universitas, Kraków 1996, s. 10-12.
Frederic Copleston, Historia Filozofii, t. 9, Od Maine de Birana do Sartre’a, przeł. Bohdan Chwedończuk, Warszawa: Pax 1991, s. 14.
Jak widać, w drugim przykładzie najpierw wymieniono miasto, a potem wydawnictwo i zastosowano dwukropek. Obydwa zapisy są poprawne.
Poniżej przykład przypisu z serią oraz autorem wyboru.
Charles Darwin, O wyrazie uczuć u człowieka i zwierząt, tłum. Zofia Majlert, Krystyna Zaćwilichowska, red. Roman J. Wojtusiak, przedm. Włodzimierz Szewczuk, wyd. 2, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe PWN 1998, <Biblioteka Klasyków Psychologii>, s. 8.
Erwin Panofsky, Studia z historii sztuki, wybrał, oprac. i opatrzył posłowiem Jan Białostocki, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1971, s. 4.
Zobacz też, jak opisać inne źródła:
Książki wielu autorów (prace zbiorowe – wydawnictwa zwarte)
Artykuły w wydawnictwach zwartych (pracach zbiorowych, materiałach z konferencji itp.)
Źródła internetowe:
Artykuły w czasopismach elektronicznych
Charakterystyczne wyrażenia (ibidem i inne)
W jakich sytuacjach trzeba wstawiać przypisy?